Ogłoszenia turystyczne z całej Polski

Krynica Górska - Perła polskich uzdrowisk

Krynica Górska, nazywana często „perłą polskich uzdrowisk” to miejscowość położone w Sudetach, tuż przy granicy Polski z Czechami. Już w XVII wieku odkryto tu źródła mineralne o leczniczych właściwościach. Jednakże prawdziwy rozkwit uzdrowiska rozpoczął się w połowie XIX wieku za sprawą działalności Józefa Dietla, profesora Uniwersytetu Jagielońskiego, uznawanego za ojca polskiej balneologii – działu medycyny zajmującego się badaniem właściwości leczniczych kąpieli i wód mineralnych.

W II połowie XIX wieku i w okresie międzywojennym Krynica stała się modnym i elitarnym miejscem pobytu i spotkań wielu sławnych Polaków. Bywali tu m. in. Jan Matejko, Artur Grottger, Henryk Sienkiewicz, Ignacy Kraszewski. Helena Modrzejewska, Władysław Reymont, Julian Tuwim, Konstanty Ildefons Gałczyński, Jan Kiepura. Każdego roku, na przełomie sierpnia i września, w Krynicy odbywa się Festiwal im. Jana Kiepury – światowej sławy polskiego śpiewaka. Wówczas do miasta zjeżdżają soliści, teatry muzyczne i pantomimiczne. Koncerty odbywają się przede wszystkim na krynickim deptaku, którego ozdobą jest, pochodzący z początków XIX wieku, budynek Starego Domu Zdrojowego. Niedaleko, w szklanej budowli z okresu realnego socjalizmu mieści się Pijania Główna, gdzie można spróbować wód mineralnych leczących najróżniejsze dolegliwości.

Miłośników starej architektury drewnianej z pewnością zainteresują krynickie wille wzniesione w II połowie XIX wieku. Jedną z najbardziej okazałych jest tzw. „Witoldówka”, w której dawniej mieścił się Zakład Dietetyczny. Ciekawostką jest fakt, iż po serii tragicznych w skutkach pożarów, zbudowaną z drewna „Witoldówkę” rozebrano dla bezpieczeństwa, a na jej miejsce wzniesiono budynek murowany. Jednakże mury obłożono drewnianą okładziną, aby nadać jej dawny wygląd.

ROZRYWKI

Po spacerze na deptaku i degustacji wód mineralnych, wyleczeni ze wszelkich dolegliwości, możecie oddać się innym atrakcjom Krynicy. Jedna z nich jest całoroczny tor saneczkowy, gdzie możecie oddać się szaleńczej jeździe. Po niezapomnianych, mam nadzieję, wrażeniach zapraszam na Górę Parkową – wzgórza (752 m n.p.m.) u stóp którego położona jest Krynica. Na szczycie znajduje się kawiarnia z tarasami widokowymi na miasto i pasmo Sudetów. Wieczorem warto wjechać kolejką linową na Jaworzynę Krynicką (1114 m n.p.m.). Stąd rozciąga się jeszcze wspanialsza panorama polskich gór. Szczególnie imponujący jest zachód słońca.

NIKIFOR KRYNICKI

Postacią nieodłącznie związaną z Krynicą jest malarz-prymitywista Nikifor (1895-1966). Należy do najwybitniejszych malarzy tego kierunku, obok Henry Rousseau zwanego Celnikiem, Camille Bombois, Louis Vivina, i Niko Pirosmani’ego. Kim był? Naprawdę nazywał się Nikifor Drowniak, choć znany jest przede wszystkim jako Nikifor Krynicki. Był analfabetą z wadą wymowy, co utrudniało mu kontakt z otoczeniem. Dlatego też obrazy stały się dla niego formą kontaktu z ludźmi. Był samoukiem, choć według niektórych miał być nieślubnym dzieckiem znanego polskiego malarza okresu międzywojennego Aleksandra Gierymskiego. W latach 30-tych XX wieku jego pracami zainteresowali się profesjonalni malarze, a lwowski malarz Roman Turyn pokazał je w 1932 roku na wystawie w Paryżu. Pod wrażeniem prac Nikifora byli szczególnie malarze z kręgu kapistów. Początkiem międzynarodowej „kariery” Nikifora stała się wystawa jego prac w paryskiej galerii Diny Vierny w 1959 roku. Nikifor był malarzem ulicznym, dlatego też tematem jego obrazów były przede wszystkim pejzaże miejskie. Przez większość swego życia klepał biedę (patrz Rembrant van Rijn), doceniony na krótko przed śmiercią. Dziś jego akwarele na aukcjach dzieł sztuki osiągają zawrotne ceny.

MUZEUM NIKIFORA W KRYNICY

Muzeum Nikifora w Krynicy mieści się w willi „Romanówka”. Powstało w 1995 roku. Znajdują się tam obrazy ze wszystkich okresów twórczości malarza. Z lat dwudziestych i trzydziestych, uważanych za najlepszy okres twórczości artysty, pochodzą wykonane akwarelą sceny we wnętrzach cerkwi i kościołów, kuchnie, urzędy i posterunki, banki i fabryki dolarów, pejzaże górskie z cerkwiami i kościołami, dworce i stacyjki kolejowe, autoportrety, architektura fantastyczna. Wśród prac z lat po II wojnie wyróżniają się rysowane kredkami chorągwie ze świętymi, gwasze z architekturą miejską, szkice ołówkowe, pensjonaty i wille krynickie. Ważną częścią ekspozycji są pamiątki osobiste i warsztat pracy Nikifora, w tym skrzynki i kasety na farby i pędzle, różne przypadkowe kawałki papieru, jak np.: opakowania, zeszyty szkoleń, stare c.k. druki urzędowe, na których tworzył tak cenione dzisiaj obrazy. Także pieczęcie, które podkreślić miały rangę obrazka, nadać mu znaczenie urzędowego dokumentu. Listy proszalne, będące wizytówką malarza i własnoręcznie narysowany modlitewnik. Szczególnym eksponatem jest skrzynia Nikifora, "skarbiec" artysty, w której przechowywał swoje dzieła, i która nie raz była Jego jedynym miejscem do spania. Część dokumentacyjna wystawy to książki, katalogi i plakaty z wystaw krajowych i zagranicznych, artykuły i notatki prasowe.

PRYMITYWIZM

Prymitywizm, twórczość tzw. artystów naiwnych, malarzy lub rzeźbiarzy, w większości samouków, nie związana z nurtem ludowym ani też z aktualnie panującymi prądami. Cechy charakterystyczne prymitywizmu: skłonność do naiwnego realizmu, brak zdecydowanych relacji przestrzennych, przedstawianie przedmiotów lub osób nie związanych ze sobą jednością sytuacji.